Honger in de meest schrijnende vorm zag ik met eigen ogen in Khartoem, Sudan, waar vluchtelingen arriveerden die honderden kilometers hadden gelopen door de snikhete woestijn. Totaal uitgemergeld en met vaak weinig om het lijf, kregen ze niet meer dan een stukje plastic en een jutezak om een tijdelijk onderkomen van te maken.
In mijn werk en door mijn reizen heb ik ontdekt dat honger vluchtelingen extra hard treft. Zij moeten halsoverkop vertrekken, op de vlucht voor geweld of rampen, en zijn verstoken van mogelijkheden om in hun eigen levensonderhoud te voorzien. Onderweg zijn ze overgeleverd aan mensen die nog wel iets hebben, of aan de hulp van organisaties, zoals ZOA.
Waar honger de laatste decennia afnam, is er helaas nu weer sprake van een negatieve trend. Ging het sinds 2005 de goede kant op, nu leiden door een giftige combinatie van geweld, klimaatverandering en lockdowns miljoenen mensen honger. Maar liefst 45 miljoen (!) mensen bevinden zich zelfs op de rand van hongersnood in onder meer Ethiopië, Jemen en Zuid-Sudan. Daarnaast hebben vele anderen direct voedselhulp nodig om erger te voorkomen.
Omdat de nood zo hoog is, start ZOA een kerstactie voor voedselhulp met als motto: ’Geef ons heden ons dagelijks brood’. Deze zin uit het Onze Vader bidden we regelmatig. Maar staan we er echt bij stil? Voor vluchtelingen is deze zin echter een zaak van leven of dood. Ik ervaar dit gebed dan ook als een appèl op ons Nederlanders en op ons kabinet. Laten de coalitiepartijen die nu onderhandelen de meest kwetsbaren niet als sluitstuk zien. Laten we bidden én geven vanuit onze overvloed aan mensen die dagelijks vechten tegen honger.