'Kun je nog dankbaar zijn, als de energierekening verdriedubbeld is?'

Er is nood. Overal. Niet alleen ver weg, waar oorlogen of natuurrampen zijn. Waar de combinatie van droogte, conflicten en fors gestegen voedselprijzen mensen fataal wordt. Waar kinderen sterven van de honger.

Ook wij kunnen ons niet meer afsluiten van crisis, maar worden er allemaal door geraakt. Binnenland is buitenland geworden, en andersom. Wie elders op de vlucht moet, komen we hier tegen. En gelukkig maken we ruimte voor deze mensen. Soms letterlijk, in ons eigen huis. Alleen al in de gemeente Alkmaar - waar ik wethouder asielopvang ben - worden 600 Oekraïners opgevangen, waarvan een derde bij mensen thuis. Dáár ben ik dankbaar voor. We openen onze deuren voor mensen die hun toevlucht zoeken in ons land. Spelen een spelletje met Syrische kinderen in een sporthal. Rijden Oekraïners naar de kerk. Of komen een uurtje helpen bij de noodopvang.

In Irak ontmoette ik weduwen, wier mannen door IS zijn vermoord. ZOA helpt ze om groentetuintjes bij hun huizen op te zetten. Met de oogst kunnen ze hun kinderen voeden en hun leven weer oppakken. Ondanks het leed zag ik in die tuintjes een glimlach op hun gezicht. Een stukje hoop, perspectief én dankbaarheid.

Ik vind het bemoedigend te zien dat mensen naar elkaar omkijken, ondanks hun eigen zorgen voor de dag van morgen. Het is hard nodig dat er ruimte is in onze huizen en harten, voor vluchtelingen dichtbij. En ruimte in onze portemonnee om mensen op de vlucht ver weg een hart onder de riem te steken. Die ruimte geeft hoop in tijden van crisis. En reden tot dankbaarheid.

De wereldwijde voedselcrisis zorgt voor miljoenen meer mensen met extreme honger. Met name mensen zonder reserves worden hard geraakt. Om nú mensenlevens te redden, is acute voedselhulp nodig.