In 2015, een jaar nadat haar grootmoeder overleed, nam Marina de levensveranderende beslissing om naar Colombia te emigreren. Het was eng om haar 'veilige haven' Venezuela achter te laten, maar het was niks bij het verdriet dat ze had om haar kinderen achter te moeten laten. Haar zus zou voor hen zorgen, omdat ze dacht dat het beter voor hen was daar te blijven en geld naar hen te sturen dan ze mee te nemen naar een onbekend land. In Colombia werd Marina geholpen aan een stuk land in de gemeenschap 'El Pasito' waar ze een klein lemen huisje bouwde. Ze besloot zich te concentreren op manilla's, omdat ze minder investeringen vereisen en minder tijdrovend zijn dan het weven van mochilla's of chinchorros. Door haar manilla's op straat te verkopen, kon ze in haar eerste levensbehoeften voorzien en hield ze wat over om naar huis te sturen. Na twee jaar hard werken was Marina eindelijk in staat om haar kinderen en broers en zussen over te brengen.
Het verhaal achter de manilla's uit Colombia
Deze kleurrijke armband is handmatig geweven door bekwame handen en vertelt een verhaal van veerkracht, hoop en trots. Dit kleine meesterwerk weerspiegelt de Wayuu-cultuur van de (migranten)bevolking in La Guajira, Colombia.
De Venezolaanse Wayuu-cultuur
Marina Luz Gónzalez (36) is één van de makers van de armbandjes en vertegenwoordigt als Venezolaanse inheemse Wayuu-vrouw de bevolking die ZOA bijstaat in de meest noordelijke regio van Colombia. Ze groeide op bij haar grootouders in een Venezolaanse wijk in de staat Zulia. Het produceren en verkopen van de Wayuu ambacht was de belangrijkste inkomstenbron voor het gezin. Op 10-jarige leeftijd leerde haar grootmoeder Marina weven; een vaardigheid die in veel Wayuu-families van generatie op generatie wordt doorgegeven. In de loop der jaren leerde Marina manilla's (armbandjes), mochilla's (tassen) en chinchorros (hangmatten) maken.
Sociaal-economisch en politieke crisis in Venezuela
Jaren gingen voorbij tot dat de sociaal-economische en politieke crisis in Venezuela zijn tol begon te eisen van het gezin en hun levensonderhoud. Marina was op dat moment 29 jaar en woonde met haar broers, zussen en twee kinderen Carmen en Adaludes Rafael (8 en 9 jaar op dat moment). Ze was nog steeds betrokken bij de weefactiviteiten van de familie, maar klanten vinden werd met de dag moeilijker. Tegelijkertijd werden de kosten van levensonderhoud onbetaalbaar als gevolg van de steeds hoger stijgende voedselprijzen veroorzaakt door hyperinflatie. Twee ooms vertrokken om nieuwe mogelijkheden voor de familie in buurland Colombia te verkennen. Ze vertelden Marina dat in het gebied La Guajira het Wayuu-ambacht meer werd gewaardeerd dan thuis en dat er meer potentiële klanten te vinden waren.
Vertrek naar Colombia
De lokale markt in Riohacha
Elke dag gaat Marina naar de markt in Riohacha om haar manilla's te verkopen en nieuw materiaal te kopen voor een nieuwe ladeing. Dagelijks streeft Marina Luz ernaar om 30-40 manilla's te verkopen. Deze manilla's worden gemaakt door haar eigen familie en andere huishoudens in de gemeenschap die vergelijkbaar zijn met de hare.
Dromen
Naast het hebben van een plek om naar huis te bellen - haar 105-jarige vader en een zus wonen nog in Venezuela - en het uitbreiden van haar familiebedrijf, droomt Marina ervan om haar kinderen een veelbelovende toekomst te bieden en hen te ondersteunen in hun ambitie om te studeren. Op dit moment spaart ze om de benodigde documentatie voor haar kinderen in Venezuela op te halen, zodat ze in Colombia kunnen studeren.