Nasima ontkwam als enige aan de verdrinkingsdood

In Myanmar worden de Rohingya vervolgd en bedreigd. Zo ook de familie van Nasima, die op de vlucht sloeg. Op Nasima na, kwam de familie nooit aan op een veiligere plek… Lees het horrorverhaal dat de kleine Nasima (8) heeft moeten meemaken. Let op: Dit verhaal kan als schokkend worden ervaren.

22 januari 2021

Nasima's bruisende persoonlijkheid springt eruit

Halverwege de reis kapseisde de boot

Als je aankomt in het vluchtelingenkamp, zie je een vrolijk meisje haasje-over spelen met haar vriendjes. Schaterend wanneer het haar beurt is om te springen. In een plek waar de hopeloosheid voelbaar is, springt Nasima’s bruisende persoonlijkheid eruit.

Je zou niet vermoeden dat achter haar extraverte persoonlijkheid, een intens gemis verscholen zit. Maar zodra je haar vraagt naar haar vlucht uit Myanmar, verdwijnt haar glimlach. Op een monotone manier vertelt ze over de dood van haar familie.

Samen met haar vader, moeder, oma en broertjes en zusjes ontsnapte Nasima aan de massamoord in hun dorp. Aangekomen bij de rivier probeerden ze per boot weg te komen. Samen met zo’n zeventig anderen kroop ook haar gezin op de boot en ze voeren weg. Maar ze kwamen nooit op de bestemming aan…

Halverwege de reis kapseisde de boot en bijna iedereen verdronk. Nasima worstelde om te blijven drijven, ze pakte alle brokstukken die ze kon vinden, maar alles leek te zinken. Uiteindelijk vond ze iets wat bleef drijven. Opgelucht hield ze zich stevig vast, tot ze zich realiseerde dat haar ‘vlot’ geen brokstuk was, maar een drijvend lichaam.

Nasima’s oom vertelt:

“Mijn vrouw en ik woonden al in dit kamp toen we hoorden dat mijn familie ook van plan was naar dit vluchtelingenkamp te komen. Ze kwamen tot aan de grens, maar kregen geen toestemming om de grens over te steken. Daarom klommen ze op een boot. Ik heb later gehoord dat er 76 mensen op de kleine vissersboot zaten, die eigenlijk maar 50 personen kan dragen. Later die dag kreeg ik een telefoontje dat de boot omgeslagen was en dat ze hulp nodig hadden. Ik hoorde vooral veel geschreeuw en lawaai, toen werd het contact verbroken.

Zo snel ik kon rende ik naar het strand om te kijken wat ik kon doen, maar ik zag ze nergens. Ik waarschuwde de kustwacht, die waren al onderweg. Maar het mocht niet baten: 60 van de 76 mensen aan boord waren al verdronken. De enige van mijn familie die het overleefde was de kleine Nasima. Ik zag haar aan komen drijven terwijl ze het lichaam van haar oma stevig vasthield. Dat heeft haar drijvende gehouden.

Ik zal nooit het beeld vergeten hoe ze aan kwam drijven. Ze was zo ziek en bang. Mijn vrouw en ik knuffelden haar en huilden met haar mee. Het enige wat ze uit kon brengen was dat ze iedereen kwijt was geraakt toen de grote golf kwam. Mijn hart brak voor wat ze heeft moeten doorstaan.

Twee maanden later, is ze nog steeds vaak angstig. “Ik heb vannacht over mijn moeder gedroomd” zegt ze soms. “Ze vroeg me waar mijn zusje is“. Ze vertelde me dat ze uit alle macht geprobeerd heeft haar zusje te redden, maar dat ze de kracht niet had. Ik denk dat ze zich daar nog steeds schuldig over voelt.

Nu woont ze bij mij en mijn vrouw en onze twee kinderen. Ze gaat naar school, waar ze het erg goed doet. Ze vindt alle vakken interessant, vooral wiskunde, en later wil ze dokter of lerares worden. Ik zal haar opbrengen als mijn eigen dochter.”

Doneer voor kinderen als Nasima

Laat vluchtelingen zoals Nasima er niet alleen voor staan. Met jouw hulp kunnen we vluchtelingen overal ter wereld helpen, met bijvoorbeeld eten, schoon drinkwater en traumaverwerking.