Leven met een beperking in Congo: 29 en weer dromen over de toekomst

Een beperking betekent niet dat je minder bent of niet meetelt in de maatschappij. Toch was dat wel het geval voor Pascal Blaise (29) uit DR Congo. "Op school wilde niemand naast me zitten, omdat ze dachten dat ik hen kon besmetten."

Lees meer

21 november 2024

Pascal kreeg polio in groep 3 van de basisschool. De ziekte tastte één van zij benen aan. Een paar jaar later werd ook zijn tweede been aangetast. Hij vertelt: "Door de polio raakte ik verlamd in beide benen. Ik liep op handen en knieën."

In de steek gelaten

Dat beeld was lastig te omarmen voor de familie van Pascal. "Mijn familie heeft me volledig in de steek gelaten. Voor hen was ik niks meer waard, omdat ik ze nergens mee kon helpen. Ze zagen me als een last." Op school kreeg hij ongeveer dezelfde behandeling als thuis. "Niemand wilde naast me zitten of me aanraken. Ze dachten dat ik hen zou besmetten."

De hele situatie zorgde ervoor dat Pascal zich heel slecht voelde, "Ik zat slecht in mijn vel en ik voelde me in de steek gelaten. Mijn waardigheid was ik verloren."

Steuntje in de rug

Toch besloot hij niet bij de pakken neer te zitten. "Ik wilde vooruit komen." En dat deed hij: hij maakte zijn studie af en vond zelfs iemand die hem hielp. "Die man betaalde voor de operaties die ik nodig had aan mijn benen en kocht krukken waardoor ik weer vooruit kon."

Daarna kwam het We are Able! project dat hem nog een extra steuntje in de rug gaf. Pascal geeft aan: "Het project deed er alles aan om mensen om ons heen te laten zien dat mensen met een beperking net zo normaal waren als zijzelf. Er werden trainingen gegeven en er waren gesprekken op de lokale radiozenders."

Veranderde familie

Hij zag dat het project invloed had in zijn gemeenschap."Mijn familie veranderde. Ik werd weer uitgenodigd voor familievergaderingen en kreeg zelfs het woord tijdens zo'n bijeenkomst. Zo kreeg ik ook weer toegang tot ons land, zodat ik daar aan het werk kon. Dat had ik me zelfs in mijn dromen niet kunnen voorstellen."

Zelfvoorzienend

Pascal herinnert zich nog goed dat hij voor 1000 Congolese Frank - iets meer dan 30 cent per dag - moest rondkomen. "Ik had dagelijks grote zorgen, want ik wist niet of ik de volgende dag wel genoeg te eten zou hebben. Dankzij het project heb ik nu meer kennis op het gebied van voeding en hoe ik daarin kan voorzien zodat er genoeg is. Zo ben ik bijvoorbeeld begonnen met het verbouwen van groentes vlak bij mijn huis. Als er dan geen vlees of vis beschikbaar is, dan heb ik in ieder geval wel groentes. Je hoort wel eens: 'Leer me vissen in plaats van me vis te geven' en dat is precies wat dit project heeft gedaan. Ik heb zoveel geleerd."

Pascal met zijn vrouw en kinderen in huis

Hij voelt zich dan ook dankbaar. "Dankzij het project heb ik mijn leven zien veranderen en verbeteren. Ik woon in een eigen huis, heb een vrouw en kinderen en ik ben gelukkig.

Kijk hieronder de video over hoe We are Able! zijn leven en dat van anderen in DR Congo heeft veranderd.

Minder rechten

In DR Congo hebben mensen met een beperking minder rechten dan in landen als Nederland. Door het We are Able! project, dat wordt gefinancierd door het Ministerie van Buitenlandse Zaken en waarin ZOA met vijf andere organisaties samenwerkt, wil ZOA de maatschappelijke positie van mensen met een beperking in onder andere DR Congo verbeteren. Niet alleen door hen actief te betrekken bij beleid en wetgeving, op de plekken waar zij wonen. Maar ook door hen te helpen bij het verwerven van een inkomen, zodat zij een bestaan kunnen opbouwen.

Lees meer over We are Able!