Twee maanden na de aardbeving

Doordat ZOA al actief was in Syrië kon de noodhulp direct op gang komen, zegt Edwin Visser: “De volgende dag al stonden we klaar met eten, drinken en dekens. Ondertussen heeft bijna iedereen die geen huis meer heeft een plek gekregen in opvangcentra.”

Huizen zijn als een soort pudding op elkaar gezakt

“Het eerste wat opvalt is dat de impact van de aardbeving overal zichtbaar is. Veel gebouwen liggen in puin. De huizen zijn als een soort pudding in elkaar gezakt, je ziet verdiepingen plat op elkaar liggen. Ik zie een verwonde stad. Een stad waar heel veel puin is, waar heel veel verdriet is bij de mensen. Mensen die al jarenlang door moeilijkheden heen zij gaan en ook nog eens die aardbeving er overheen hebben gekregen. Het zien ervan maakt heel veel indruk, het is heel triest om te zien.”

Bang om opnieuw vergeten te worden

“Een Syrische man zei tegen mij: ‘De wereld was ons vergeten. Blijkbaar was er een aardbeving nodig om hier verandering in te brengen’”, vertelt Edwin aan het Nederlands Dagblad. “Ik heb het zelf ook gemerkt, in het begin van de oorlog was er veel aandacht voor Syrië maar de afgelopen jaren is dat sterk terug gelopen. Terwijl in Syrië ramp zich op ramp stapelt, er was een enorme economische- en inflatiecrisis. Mensen hebben echt geen geld meer om bijvoorbeeld hun inkopen te doen. Ik sprak met een vrouw en zij vertelde mij dat ze een maandinkomen heeft waar ze nog geen kilo vlees van kan kopen. De angst om opnieuw vergeten te worden is onder Syriërs heel groot”