Adventsverhaal Hoofdstuk 2

Dit hoofdstuk van het adventsverhaal is onderdeel van de Adventsserie 2025. De afbeelding hierboven is gegenereerd met AI en niet gebaseerd op bestaande personen.

Geschreven tekst hoofdstuk 2:

Samen lopen Lena en Sasha door het kleine dorpje, Ochakiv, waar ze beiden zijn opgegroeid. Ze kennen iedereen. De bakker, meneer Dimitroc, aan de Kralovastraat en de dominee van de kerk op het centrale plein. 

In de kerk is al maandenlang niemand meer geweest. Op een briefje bij de grote ingang stond dat Dominee Viktor naar het front was gegaan om de soldaten een hart onder de riem te steken. Inmiddels is dat briefje helemaal vervaagd. Een teken dat het er al te lang hing. Toch vinden ze het fijn om langs de kerk lopen. “Zullen we even binnenkijken”, stelt Lena voor.  Sasha slikt, de kerk ziet er verlaten en een beetje spannend uit. “Moeten we dat wel doen?” 

“Tuurlijk wel! Ben jij niet benieuwd hoe het er van binnen uitziet? We zijn er al zo lang niet meer geweest.” Lena pakt de hand van haar vriendin vast en sleept haar mee naar de ingang van de kerk. Met haar andere hand pakt ze voorzichtig de klink van de deur vast. Ze voelt en de klink geeft mee. Zachtjes duwt Lena de deur naar voren. Ondanks haar voorzichtigheid kraakt de deur als ze hem verder opendoet. 

Sasha duikt ineen van het geluid en kijkt achterom. Ze zoekt het plein af naar mensen die hen zouden kunnen opmerken. Het lijkt uitgestorven te zijn. Heel in de verte hoort ze mevrouw Markov hardop praten. Ze zal wel weer boos zijn op haar man. Dat is bijna altijd zo als Lena en Sasha daar langslopen. Ze kan de woorden bijna raden in haar hoofd: Nietsnut! Lapzwans! En nog wel wat woorden die Sasha van haar moeder niet mag herhalen. Maar dat is nu niet belangrijk. Ze hoopt nu vooral dat niemand hen ziet daar bij die kerk.  

Lena knijpt in Sasha’s koude hand en haar blauwe ogen fonkelen een beetje. Ze trekt haar wenkbrauwen op alsof ze wil vragen of Sasha nog wel durft. Sasha geeft een klein, maar vastberaden knikje met haar hoofd en samen stappen ze naar binnen. 

Aan de binnenkant ziet de kerk eruit zoals altijd. De houten bankjes waar Sasha en Lena nooit lekker op kunnen zitten, de houten preekstoel en een grote kroonluchter in het midden van de kerk met wel meer dan honderd lampjes erin. Sasha heeft ze weleens geprobeerd te tellen tijdens de kerkdiensten, maar ze raakte steeds de tel kwijt. 

Door de ramen aan de zijkant van het gebouw schijnt wat licht naar binnen. Lena loopt wat voor Sasha uit. Door het middenpad, langs alle bankjes. Aan Lena’s linkerkant ziet Sasha het kussentje liggen waar mevrouw Petrova altijd op zat. Zou ze dat nu thuis niet nodig hebben, vraagt Sasha zich stilletjes af. 

In de verte lijkt ze wat kaarsjes te zien branden. Sasha probeert na te denken hoe dat kan, maar krijgt daar de tijd niet voor. Ze hoort een stem, maar niet de stem van Lena. Nee, als ze beter luistert, hoort ze dat het de stem van dominee Viktor is. 

Ze kijkt naar Lena, die het ook heeft opgemerkt en houdt haar adem in, wachtend op de boze woorden van de dominee. Wachtend tot ze hardhandig worden weggestuurd. Maar het komt niet. In plaats daarvan hoort ze de zachte zinnen van de dominee. “Heer, wees bij de soldaten aan het front. Laat ze veilig... ” Een kleine snik, breekt zijn zinnen op, maar hij herpakt zich. “Laat ze veilig terugkeren naar huis, naar hun families. Bescherm ze.” 

Ze ziet de dominee niet, maar dat houdt ze liever zo. Op haar tenen loopt ze terug naar de deur waardoor ze binnenkwamen, Lena vlak achter haar. Nog vijf meter… vier… Het laatste stukje rent ze. Achter haar klinkt de vragende stem van de dominee: “Hallo! Wie is daar?”

Maar antwoorden durft ze niet. Ze rent net zo lang tot ze op veilige afstand van de kerk is. Ze kijkt om zich heen. Waar is Lena gebleven? Die rende toch achter haar?