Adventsverhaal Hoofdstuk 3

Geschreven tekst hoofdstuk 3:

Dan ziet Sasha dominee Viktor naar buiten komen. Hij rent een stukje verder en blijft dan staan met zijn handen in zijn haar. Hij kijkt rond en loopt mompelend terug naar binnen. Sasha hoort de kerkdeur sluiten. “Hee, waar was je nou zo snel naartoe gelopen!” Een fluisterende en hijgende Lena staat ineens naast haar. “Waar kom jij nou vandaan”, vraagt Sasha terwijl ze haar ogen op de kerk gericht houdt. “Ik zat achter het muurtje hiernaast”, hijgt Lena na. “Kom, snel weg hier.” 

Stilletjes lopen ze naast elkaar terug naar huis. De schemering valt over het stille dorpje en kleurt de lucht oranje. Sasha’s wangen zijn felrood als ze door de straten van Ochakiv heenloopt. Nee, niet van de kou, maar van de opwinding. De woorden die ze gehoord heeft van dominee Viktor blijven in haar hoofd hangen. 

Ze heeft zoveel vragen aan haar ouders als ze thuis is. “Sash, niet zo hard.” Lena’s woorden verstoren Sasha’s gedachten. “Ik hou je niet bij.”  Ze had het niet door, maar door haar enthousiasme was ze harder gaan lopen. Lena loopt een paar meter achter haar.  Ze mindert haar snelheid zodat ze weer naast elkaar lopen. Ze kijkt naar haar vriendin. Lena haar wangen zijn net zo rood als de hare. 

“Waar denk je aan”, vraagt Lena plots. Sasha kijkt op. “Aan dominee Viktor. Waarom hij zo verdrietig was. Waar denk jij aan?”, vraagt ze terug. “Ik ben eigenlijk vooral blij dat we niet op onze kop hebben gekregen”, lacht Lena. 

Ze nemen afscheid bij de kruising waar ze allebei een andere kant op moeten. Lena naar links en Sasha naar rechts. “Tot morgen”, roept Sasha Lena na. “Tot morgen! Dan haal ik jou op”, schreeuwt Lena, die al verderop in de straat staat, terug. 

’s Avonds heeft Sasha geen tijd gehad om het er met haar ouders over te hebben. Normaal is het avondeten het gezelligste moment van de dag. Sasha’s avonturen met Lena worden dan uitgebreid besproken en papa’s harde lach vult de kamer. Maar deze avond is het stil. Ze durft geen vragen te stellen. Na het eten stuurt haar vader haar meteen naar haar slaapkamer. In zijn ogen ziet ze dat hij dat liever niet doet, maar hij vertrouwt haar toe dat hij even met mama moet praten.

Sasha stribbelt niet tegen. Papa geeft haar een knuffel en sluit de deur. Ze hoort hem de woonkamer inlopen. Sasha gaat zo dicht mogelijk bij de deur zitten. Haar kamer ligt gelukkig vlak naast de woonkamer. Door een kier in de deur kan ze haar ouders net zien. Ze kijken angstig. Hun stemmen zijn zacht en moeilijk te verstaan. Af en toe vangt ze flarden op: “Meer aanvallen” en “Ze komen dichterbij.” Wat dat betekent, weet Sasha niet.

Na een tijdje geeft ze het op. Ze kan het toch niet verstaan. Ze trekt haar pyjama aan en kruipt in bed. De deken trekt ze op tot aan haar kin. Brr, wat is het koud. Wat zou ze graag wat warmte hebben.

Ineens wordt ze wakker van licht. Het geluid maakt haar bang. Een keiharde doffe klap en meteen daarna een geluid zo hard als een sirene. Het luchtalarm, weet ze. Dat betekent zo snel mogelijk uit bed en samen met haar ouders naar de kelder van de overburen. Daar kunnen ze schuilen voor de klappen die nu steeds harder en sneller achter elkaar klinken. Papa neemt haar in zijn armen en samen met mama rent hij de straat over. Dat het buiten nog kouder is dan ze zich al voelde, maakt haar niets uit. Ze wil alleen maar zo snel mogelijk weg van het geluid en de lichtflitsen die de hemel rood kleuren. 

Eenmaal binnen laat papa Sasha nog niet los. Met haar in zijn armen neemt hij plaats naast de familie Viktorovich en mevrouw Petrova uit de kerk. Sasha kruipt dichter tegen haar vader aan. Bij elk geluid van buiten knijpt ze haar ogen net iets steviger dicht. Zo hard dat ze sterretjes ziet achter haar oogleden. Haar moeder streelt door haar haar. Sasha is moe, maar slapen lukt niet. Zo bang is ze. Hoe lang zou het nog duren voordat dit stopt en ze weer naar bed kan? Ze weet het niet.