Dit hoofdstuk van het adventsverhaal is onderdeel van de Adventsserie 2025. De afbeelding hierboven is gegenereerd met AI en niet gebaseerd op bestaande personen.
Adventsverhaal Hoofdstuk 4
Sasha is samen met haar ouders - midden in de nacht - gevlucht naar de schuilkelder bij de buren. Wat nu? Zullen ze er lang moeten blijven schuilen? Lees of luister gauw het laatste deel van het verhaal om erachter te komen!
11 november 2025
Geschreven tekst hoofdstuk 4:
De sirene stopt, maar niemand beweegt. Pas na een paar minuten komen haar ouders en de rest van de mensen in de kelder in beweging. Het is al licht, ziet Sasha als ze de kelder uitstapt. Op het plein is het drukker dan normaal. Overal zijn mensen. Het lijkt wel alsof het hele dorp er is. Ze zoekt het plein af en ziet Lena. Ze maakt zich los van haar ouders en rent naar haar toe. Blij om te zien dat er niks met haar is gebeurd, omhelst ze haar vriendin en vraagt: “Waarom is iedereen hier op het plein?” Lena kijkt haar aan en wijst naar rechts, naar het huis van haar buurman. Sasha volgt de wijsvinger van Lena en ziet het ineens: rook, heel veel rook. Ze kijkt Lena vragend aan. “Op het huis van onze buurman is een bom gevallen”, legt haar vriendin uit. “Zijn hele dak is kapot. Een paar mensen zijn er al naartoe gegaan om te kijken wat ze voor hem kunnen doen.”
“Wij gaan ook die kant op”, hoort ze haar moeder achter haar zeggen en ze pakt Sasha’s hand. “Meneer Alexei kan alle hulp gebruiken.”
Die middag komt er een auto het dorp inrijden. ‘ZOA’ leest Sasha op de zijkant. Sasha weet niet wat dat betekent, maar de twee vreemde vrouwen in de auto zien er in ieder geval niet gevaarlijk uit. Nieuwsgierig gaat ze erop af. Ze staan al naast het huis van Lena’s buurman. Daar zijn de vrouwen in gesprek met de buurman. “Hoi! Wat zijn jullie aan het doen”, vraagt ze aan één van hen. “Fijne kerst”, zegt de vrouw met een glimlach. “Ik ben Mila en we zijn aan het kijken wat de schade is hier bij jullie buurman. We willen kijken of we kunnen helpen om het dak te repareren.”
Sasha was helemaal vergeten dat het vandaag kerst is. Er is zoveel gebeurd de afgelopen dagen. Ze is de dagen kwijt, maar dat laat ze niet merken aan Mila. Ze wenst haar ook een fijne kerst en vraagt: “Echt, kunnen jullie dat zomaar repareren?” “Nou, niet zomaar”, legt Mila haar uit. “Maar we kunnen wel zorgen dat jullie buurman materialen krijgt om het dak van zijn huis te repareren.” Sasha kijkt de twee vrouwen aan en knikt langzaam.
Daarna draait ze zich snel om en loopt naar haar moeder. “Mama, vandaag is het kerst.” Mama antwoordt: “Dat klopt lieverd, maar we kunnen het niet vieren. Niet nu meneer Alexei geen dak boven zijn hoofd heeft.”
“Maar mama, toen Jezus was geboren had hij ook geen dak boven zijn hoofd toch?”
“Moeten we het dan niet juist vieren”, klinkt de vragende stem van dominee Viktor. Sasha draait zich om en krijgt een knipoog van de dominee. Een golf van verbazing gaat door de mensen die bij het verwoeste huis staan te kijken. Sommigen mompelen iets over dat hij al die maanden weg is geweest en hoe lang hij dan al terug is. Sasha en Lena wisten het wel. Zij hadden hem immers gister gezien.
Dominee Viktor neemt het woord: “Ik heb niemand verteld dat ik terug ben, want ik wilde dat het verrassing zou zijn. Ik heb de kerk gisteravond helemaal verbouwd. Daar heb ik een groot feestmaal geregeld. En jullie zijn allemaal uitgenodigd. Want hoe moeilijk de omstandigheden ook zijn, kerst moet gevierd worden. Jezus werd ook onder moeilijke omstandigheden geboren.”
Sasha zoekt de blik van haar vriendin. Ze lachen naar elkaar, totdat Sasha’s moeder haar bij de hand neemt. “Kom we moeten snel omkleden.”
Die avond zit Sasha in haar mooiste kleren aan de kersttafel in de kerk: een roodfluwelen jurkje en zwarte schoenen daarbij. Zo, tussen haar ouders in en tegenover haar beste vriendinnetje, voelt het alsof de oorlog even niet bestaat. Alles lijkt vredig. Ze luistert naar dominee Viktor als hij de maaltijd opent: “Heer, dank U wel dat U naar de wereld bent gekomen. Mag er vrede komen in ons land. Dat bidden we.” Sasha opent haar ogen en kijkt naar rechts. Daar zit Lena’s buurman. Hij lacht breed naar Sasha als hun blikken kruisen. En even, heel eventjes maar, ziet ze geen verdriet meer in zijn ogen om zijn kapotte huis, maar blijdschap omdat ze met het hele dorp samen kunnen zijn deze kerst. Samen zijn, daar gaat het om, denkt Sasha stilletjes en ze trekt haar ouders naar haar toe voor een innige knuffel.