Burundi is een van de armste landen van de wereld en ook nog eens écht vergeten in de media, terwijl de situatie heel schrijnend is. Daarom staat dit land op de Vergeten Lijst van ZOA. Veel mensen zijn ontheemd, in de meeste gevallen door natuurrampen. Zeker 68% van de bevolking leeft onder de armoedegrens. Miljoenen gezinnen gaan met honger naar bed en staan met honger op. Félicité Ndayisaba (29) en haar drie dochters horen daarbij.
Overleven in Burundi
Félicites ouders vluchtten in de jaren negentig voor geweld weg naar buurland Congo. Ze kwamen in 2005 terug naar Burundi en gingen wonen in het dorp Kamakara. Ondanks het beperkte inkomen van haar vader lukt het hem schoolgeld te betalen, Félicite naar de middelbare school te sturen en haar examens te laten doen. In de hoogste klas raakten zij en een jongen verliefd op elkaar. Vanaf toen ging het helemaal mis.
Félicite vertelt: “Ik raakte zwanger van hem. Mijn ouders ‘gooiden me het huis uit’ en ik ging bij deze jongen wonen. Twee jaar later liet hij mij echter in de steek. Ik besloot terug te gaan naar het dorp van mijn ouders. Maar ik kon op geen enkele manier rondkomen. Om aan de armoede te ontsnappen, sliep ik met andere mannen. En ik kreeg nog eens twee dochters. Daarop besloten mijn ouders mij in hun huis te laten wonen, zelf gingen ze ergens anders wonen. Gelukkig kan ik nu in de omgeving helpen met het bewerken van de akkers. Dat levert wat geld op, maar het is lang niet genoeg. Er is veel honger, soms eten we één keer per dag.”
Felicite voor haar huisje.
Félicite realiseert zich dat ze het zichzelf niet makkelijk heeft gemaakt. Haar keuzes zijn niet altijd de beste geweest. Daarbij wordt ze door de gemeenschap met de nek aangekeken, vanwege haar verleden, maar ook omdat ze alleenstaande moeder is. “Ik heb de hoop verloren om te hertrouwen.”
Eigen naaiatelier
Maar ZOA is er, ook in Kamakara in Burundi, ook voor Félicite. Zij kreeg een beroepstraining en leerde kleding naaien. “Daar ben ik ontzettend blij mee, want op mijn leeftijd kan ik niet meer naar school. Met het maken en herstellen van kleding kan ik voldoende inkomen ontvangen en kan ik mijn drie kinderen goed opvoeden. Daarnaast heb ik inmiddels vier geiten en zeven konijnen. Ook daarvan probeer ik te leven.”
Ze ziet de toekomst nu weer wat zonniger in. “Ik hoop eens mijn eigen naaiatelier te hebben.” Dromend vervolgt ze: “En met de opbrengst van het naaigoed wil ik een perceel kopen en daarop een mooi huis voor mijn dochters bouwen!”