Henry Bos, deelnemer van de Race for Refugees, woonde een jaar in Nigeria, het land waar de kopgroep van de Race for Refugees momenteel virtueel doorheen fietst. De virtuele race brengt Henry terug naar het land waar hij voor ZOA heeft gewerkt en hij neemt ons mee naar een aantal indrukwekkende plekken.
De plek gaf een verlaten indruk
''Deze vrouwen hadden een enorm doorzettingsvermogen om, met het weinige wat ze hebben, aan de slag te gaan. Dit zelfs in een omgeving waar het negen maanden per jaar kurkdroog is en temperaturen boven de 40 graden zijn.”
“Met een aantal collega’s was ik afgereisd naar Kukawa, omdat we overwogen om daar aan het werk te gaan. De reis naar deze plek was pittig en absoluut niet veilig. De laatste twee uur van onze reis ging door terrein dat bezet wordt door Boko Haram. De plek gaf een verlaten indruk, doordat vele mensen waren gevlucht naar ‘safe havens’.”
“De eens zo florerende handel stond stil en bij het zien van de achtergebleven mensen die probeerde te overleven, werd voor ons de ernst van de situatie duidelijk. Vlak na ons bezoek is Kukawa ontoegankelijk geworden en nam Boko Haram het gebied in. Niemand weet precies wat er nu in dit gebied gebeurt.”
“In de tijd dat ik in Nigeria werkte nam het geweld van Boko Haram in het noordoosten van Nigeria sterk toe. Ze dwongen mensen om zich aan te sluiten bij Boko Haram. Vele mensen waren gevlucht uit de nabijgelegen dorpen en zochten hun toevlucht in Monguno. De vluchtelingen kwamen in kampen terecht waar weinig voorzieningen waren. Er was geen mogelijkheid om voedsel te verbouwen en bijna geen werkgelegenheid. Hierdoor was het stadje overspoeld met mensen en was er een tekort aan eten en water. Gelukkig hadden we de mogelijkheid om hier aan het werk te gaan en hulp te bieden.”
“In Nigeria woonde ik in Maiduguri, een van de grootste steden. In deze stad was een van de heftigste cholera uitbraken in jaren. We werkten samen met meerdere organisaties in deze grote stad. Gedurende deze crisis was ZOA verantwoordelijk voor water en sanitaire voorzieningen.”
''De kliniek ‘rook’ naar dood en de epidemie moest tegengegaan worden''
“Tijdens een bezoek aan één van de klinieken zag ik de ongelofelijke problemen, de kliniek was overspoeld met ernstig zieke mensen. Patiënten waren niet meer aanspreekbaar en het werk voor de artsen was zwaar en te veel. De kliniek ‘rook’ naar dood en de epidemie moest tegengegaan worden. Samen met andere organisaties en de overheid deden we er alles aan om de epidemie in te perken. Wij deelden onder andere hygiënepakketten uit.”
“De vele bezoeken aan huishoudens hebben me erg nederig gemaakt. Ondanks alle tegenslagen en problemen, waren mensen erg dankbaar en bleven ze zich op de toekomst richten. Ik werd erg geïnspireerd door veerkrachtige vrouwen die bezig waren met het opzetten van activiteiten om inkomen te genereren. Deze vrouwen hadden een enorm doorzettingsvermogen om, met het weinige wat ze hebben, aan de slag te gaan. Dit zelfs in een omgeving waar het negen maanden per jaar kurkdroog is en temperaturen boven de 40 graden zijn.”
