Het team van ZOA in Irak telt iets meer dan dertig mensen, voornamelijk lokale mensen. Ze zijn verdeeld over twee bases: in Mosul en Erbil. Het team in Erbil, in de regio waarin Bardarash ligt, trekt zich het lot van de vluchtelingen in het kamp erg aan.
Hulp vanuit het hart
Het is er nat en koud en voorzieningen zijn er niet. Toch moet een groeiend aantal mensen deze winter overleven in vluchtelingenkamp Bardarash in Noord-Irak. ZOA is er voor ze, met betrokken teamleden die zich het lot van de vluchtelingen aantrekken.
30 januari 2023
bewogen ZOA medewerkers in Irak
‘De verhalen uit het kamp raken ons’
ZOA medewerkers in Irak delen de noodhulppakketten in vluchtelingenkamp Bardarash met veel aandacht uit. Het liefst nog aangevuld met wat extra’s, zoals kleding waar hun eigen kinderen uitgegroeid zijn. “Onze staf is erg gemotiveerd om de mensen in het kamp te helpen”, zegt directeur John Panga van ZOA in Irak. “We helpen allemaal vanuit ons hart.”
De verhalen van de mensen in het kamp raken de teamleden keer op keer, stelt John. Hij vertelt over een vaardige timmerman in het kamp. “Zijn vrouw was een hele kundige naaister. In Syrië hadden ze een goed bestaan, tot hun huis gebombardeerd werd. Nu kunnen ze nergens naartoe.”
John is geroerd als hij vertelt over het lot van de mensen in Bardarash. Hun aantal groeit, maar voorzieningen zijn er niet. De noodhulppakketten die ZOA uitdeelt, zijn broodnodig.
“Ondanks alle vaardigheden die deze timmerman heeft, kan hij niets anders dan werk zoeken als dagloner in de stad, een eind buiten Bardarash”, vertelt hij. “Daar moet hij dan op straat slapen omdat hij geen taxi terug naar het kamp kan betalen.”
Steunpilaar
De timmerman en zijn vrouw zijn één van de vele voorbeelden van mensen in het kamp die een goed leven hadden, maar door oorlog al hun mogelijkheden zijn kwijtgeraakt. Toch zijn ze dankbaar voor alles wat ze krijgen in het kamp, stelt John.
“Ik ontmoette een vrouw die 88 jaar oud is en op de grond slaapt in een lekkende tent. Ze brak er een van haar benen en is daar niet meer van hersteld. Haar man is gestorven in de oorlog. Ze kan niet meer lopen en zit in een rolstoel, maar haalt zoveel blijdschap uit haar kinderen en kleinkinderen. Deze vrouw is echt een steunpilaar voor haar familie en voor veel andere mensen om haar heen in Bardarash.”
Getraumatiseerd
De kinderen in het kamp behoren tot een verloren generatie, zegt hij. “Ze komen uit een land waar universiteiten zijn. Er zijn zoveel capabele mensen. Ze hadden zo’n goed leven kunnen hebben. Maar alles is uit elkaar gevallen.”
Daar komt nog bij dat velen van hen getraumatiseerd zijn. “Veel mensen hebben een ledemaat verloren. Familieleden zien sterven in de oorlog. Sommigen zijn nog steeds in shock, omdat ze nooit hulp hebben gekregen om het te verwerken. Ik heb verschillende voorbeelden daarvan gezien.”
Perspectief is er nauwelijks voor deze mensen, zegt hij. “Ze kunnen niet terug naar huis, maar ook geen kant uit vanuit het kamp. Dit is hun leven, in tenten. En waar het eindigt? Niemand die het weet.”
Moed
Net als de andere teamleden is John erg gemotiveerd om de mensen in het kamp te blijven ondersteunen, zeker in de koude winterperiode. "Als vader van twee jonge jongens weet ik hoe moeilijk het leven met kinderen soms kan zijn”, vertelt hij. “Mijn jongste zoon bijvoorbeeld had onlangs acute bronchitis. Hij hoestte de hele nacht. We brachten hem naar de dokter, hij kon een paar dagen niet naar school. Het duurde lang voordat hij volledig hersteld was.”
John kan zich zorgen over maken over zijn eigen kinderen. “Maar als ik dan denk aan de kinderen in het vluchtelingenkamp vlakbij, breekt mijn hart. Ze hebben geen huis, geen school, geen sanitaire voorzieningen en geen gezondheidszorg. En toch zijn ze zo dankbaar voor wat ze hebben. Daar word ik stil van. En het geeft me ook de moed om ons werk hier in Irak voort te zetten."
In landen als Irak, Syrië en Oekraïne zorgt de kou voor immense problemen voor vluchtelingen. Wil je samen met ons omzien naar onze naasten die vechten tegen de kou?