Het vluchten was vreselijk volgens Yodit: “Onderweg lagen overal lichamen, dat maakte me zo bang. Daarnaast hebben we ons moeten verstoppen in het bos voor het Eritrese leger. Dagenlang hebben we in het bos doorgebracht.”
Ze is haar vader tijdens de vlucht ook kwijtgeraakt. “Ik weet niet waar hij is. Elke dag vraag ik mezelf af of hij nog wel komt en of hij überhaupt nog wel leeft. Ik maak me grote zorgen om hem.”
In het vluchtelingenkamp voelt ze zich totaal niet op haar plek. Ze vindt het ook vooral heel saai doordat er geen afleiding is door dingen als school. “Ik vraag mijn moeder vaak of we al terug kunnen naar huis. Ik mis mijn leven van vroeger. We hadden ons eigen huis en een rustig en gelukkig bestaan.”
Kennis opdoen
Nu woont Yodit in een schoolgebouw. Hier krijgt ze alleen geen les, want er zijn geen leraren en goede lesmaterialen beschikbaar. Toch probeert ze wel kennis op te doen, dat geeft haar een klein beetje voldoening. “Als ik klaar ben met de dingen die ik in het huishouden moet doen, dan ga ik lezen, schrijven en probeer ik bij te leren met het kleine beetje schoolmateriaal dat beschikbaar is.”
Ze vervolgt: “Ik ben bang dat ik moet stoppen met leren, omdat er te weinig en oud schoolmaterialen, zoals pennen en boeken, beschikbaar zijn.”
Voor kinderen als Yodit betekent naar school gaan zoveel meer dan alleen leren. Het biedt dagritme en afleiding. Even kunnen ze hun zorgen vergeten, spelen met leeftijdsgenoten en bovenal: bouwen aan hun toekomst. Help jij mee?
