Vluchten kan soms een weloverwogen beslissing zijn, maar vaak is het ook een keuze die halsoverkop gemaakt wordt. Maar wat neem je dan mee?
wat neem je mee
Vluchten kan soms een weloverwogen beslissing zijn, maar vaak is het ook een keuze die halsoverkop gemaakt wordt. Bijvoorbeeld omdat terroristen voor de deur staan, of omdat je wordt bedreigd. Maar wat neem je nou mee als je op de vlucht slaat? We vroegen een aantal vluchtelingen in Jordanië wat ze nog hebben van thuis.
Als ik terugdenk aan Syrië, denk ik aan mijn dochter Saja. Ze reed op een dag naast het huis op haar fietsje rond, en opeens was daar die bom, die uit het niets ons huis verwoestte. Samen met mijn man trof ik haar onder het puin aan, ze was overleden. Ze is 2,5 jaar oud geworden.
Toen we moesten vluchten, konden we niet veel meenemen. Naast wat papieren, lieten we alles achter, omdat we anders te veel moesten dragen. Maar de schoentjes van Saja heb ik meegenomen als herinnering aan haar.
Ik vluchtte met slechts een paar kleren en wat documenten. Ik was wel eerder weggeweest en verwachtte snel weer terug te zijn. Nu, drie jaar later, heb ik mijn sleutels nog, maar mijn huis is ingenomen.
Terwijl Raghad naar haar sleutels kijkt, begint ze te huilen. De sleutels symboliseren haar oude leven, maar tegelijk weet ze dat ze daar nooit meer naar terug kan keren.
Ik moest weg uit Syrië omdat alles in de omgeving gebombardeerd was en het leven onbetaalbaar was geworden. Ik arriveerde in Jordanië met slechts 1 tas met wat kleding. Geld heb ik niet, tot op dit moment vandaag, om 18:00 ’s avonds, heb ik een stukje brood gegeten bij mijn medicijnen, meer niet.
Toen we vluchtten, moesten we langs de grens van het gebied dat door IS is bezet. Mijn telefoon, horloge en geld werd afgepakt en onze tassen werden leeggegooid. Naast wat kleren hebben we enkel nog een rozenkrans over die 45 jaar oud is en van mijn moeder is geweest. De ketting zat in een klein doosje in de tas die IS leeggooide, maar viel wonderlijk genoeg niet uit de tas toen al het andere eruit viel. Het is nu ons meest waardevolle bezit.
In Syrië was ik chocolademaker. ‘s Avonds nam ik vaak chocolade mee naar huis en liet mijn vrouw en kinderen nieuwe smaken uitproberen. Ik mis het chocolade-maken heel erg. Hier in Jordanië mag ik niet werken. Ik heb eens alle materialen gekocht om hier thuis chocolade te maken, maar toen de politie daarachter kwam, werd ik meegenomen.
Ik wil er samen met ZOA zijn voor mensen die alles moeten achterlaten.