“Ik ontmoette Rachael in het grensgebied tussen Zuid-Sudan en Ethiopië. Dit was een gebied dat vanwege de ligging en onveiligheid voor ZOA eigenlijk niet handig was. Het lag een dagreis met de auto van onze andere gebieden vandaan, en ook waren onze medewerkers er niet veilig voor overvallen of problemen met de rivier. Ik ging erheen om te kijken of onze hulp nog wel écht nodig was, of dat we misschien af konden schalen.
Eenmaal aangekomen werd ik geraakt door wat ik zag. Ik wist meteen: Dit is júist een plek waar ZOA moet zijn en blijven. Er was amper voedsel of schoon drinkwater aanwezig. ook was het gebied erg onveilig, met name voor vrouwen.
Ik zag dat er in dit gebied helemaal geen andere organisaties aanwezig waren. Voor hen was het waarschijnlijk net zo ‘onhandig’ als voor ons. Maar daardoor zijn de mensen hier helemaal op zichzelf aangewezen zonder ZOA. Ik sprak met Rachael, die je op de foto ziet. Ze keek me aan met wanhoop in haar ogen. Wat ze zei zal ik nooit vergeten:
Dankjewel dat jullie er voor ons zijn, want verder kijkt er helemaal niemand naar ons om
“Na het ontmoeten van Rachael en haar dorpsgenoten was ik vastbesloten: Deze mensen mogen we niet in de steek laten. Ik heb me met mijn team ingezet om hier te kunnen blijven werken en zelfs onze hulp op te schalen. Ik ben trots op mijn team en dat dit is gelukt. ZOA zal mensen die zó wanhopig zijn, waar dan ook, er nooit alleen voor laten staan. Dat vind ik het mooie aan ZOA”