'ZOA mag de handen en voeten van Jezus zijn in bodemloze putten'

“We wilden ontsnappen aan de afgemeten burgerlijke maatschappij. We zochten ademruimte.” Elly vult aan: “In de jaren daarvoor hadden we nog wel protestliederen geschreven, maar in 1973 waren we moe van alle ellende. We wilden weg van de heftigheid en verdeeldheid in de wereld. We hadden geen radio, TV of krant. We waren dan ook niet betrokken bij vluchtelingen ver weg, we richtten ons op mensen dichtbij. Als die voor de deur stonden konden ze binnenkomen. Zo hebben we heel wat ‘vluchtelingen’ opgevangen.” 

Rikkert: “Er klopten steeds meer mensen bij ons aan die een verblijfplaats zochten. Het was niet gepland, maar van lieverlee werd dat een commune genoemd.” Elly: “We hadden alles gemeenschappelijk. Dat klinkt bijbels, maar we waren toen nog niet gelovig” Rikkert: “We zochten broederschap. We kwamen tot het inzicht dat je pas echt broeders kunt zijn als je ook dezelfde Vader hebt.” 

Elly: “We hadden iemand in huis die christen was, maar hij sprak er bijna niet over. Hij schaamde zich een beetje. Achteraf zei hij: ‘Ik was het wel, maar jullie deden het’.” 

Rikkert: “Bijna iedereen van de woongroep uit die tijd is later christen geworden.” Elly: “We waren op zoek naar de waarheid. Na de woongroep-periode hebben we alles achtergelaten en trokken we met een bus door Europa. Terug in Nederland zijn we – mede dankzij mensen uit die commune – op onze knieën gegaan.” 

Na hun bekering maken Elly en Rikkert nieuwe albums, waaronder ook christelijke kinderliedjes. Rond de eeuwwisseling worden ze gevraagd om op te treden tijdens een feest van ZieZOA, destijds het kinderblad van ZOA. Elly: “We hebben toen ook een ZOA-lied gemaakt: ‘ZOA helpt’. Daarin worden de landen of werelddelen benoemd waar ZOA actief is. Ik kan het helaas niet meer terugvinden.” 

Bodemloze put  

Als de nood zo is toegenomen in die 50 jaar, heeft het bestaan van ZOA dan wel zin gehad? 
Elly: “Natúúrlijk heeft het zin. Dat is ook een regel in het ZOA-lied: ‘het is geen druppel op de gloeiende plaat, maar een druppel op de goeie plaats!’ Hulp is nooit zomaar alleen hulp, hè? Het betekent dat er mensen zijn die hun hart laten spreken. Misschien lijkt het soms een bodemloze put – als Jezus er zelf in is afgedaald is er weer perspectief. Ergens beneden is Christus als een soort trampoline. Ja, die vangt je op, waardoor je weer opveert. Ik zie de hulpverleners van ZOA als de handen en voeten van Jezus in de bodemloze putten van deze wereld.” 

Rikkert sluit het gesprek poëtisch af: “Ik moet bij die diepe put denken aan een stukje tekst uit een liedje van Elly. ‘Ieder lijden heeft zijn grenzen, hoe diep een mens kan gaan, maar de tranen van de kleine mensen zijn dieper dan de oceaan.’"