Dagboek van een vluchteling

Wat als je van het ene op het andere moment álles achter moet laten? Wat als er geen plaats meer voor je is in je eigen land? Marcy Sallor, later ZOA-medewerker, is zeven jaar oud als rebellen met veel geweld in opstand komen tegen de regering in Liberia, zijn land. Het is het begin van een lange bloedige burgeroorlog, en het begin van Marcy’s leven als vluchteling. Lees hier zijn dagboek.

5 december 2022

Dagboek van een vluchteling: Marcy

Wie weet wat ons te wachten staat...

Stel je voor dat je opgroeit in onzekerheid, zonder een eigen plek. Hoe ziet het leven van een vluchteling eruit? Een greep uit het dagboek van Marcy Sallor uit Liberia. Hij is zeven jaar als de burgeroorlog in zijn land uitbreekt. Lees hier deel 1.

Deel 1: 7 jaar

Het is aardedonker als ik wakker schrik. Waar ben ik? Ik hoor stemmen om me heen, van mensen die ik niet ken. Een vieze geur van urine en uitwerpselen komt mijn neus binnen. Mijn maag knort. Na een poosje herken ik mama tussen de mensen. Ze heeft mijn pasgeboren broertje op haar arm. Hij huilt. Ook ik voel de tranen opkomen.

Een paar dagen geleden nog speelde ik tikkertje met mijn broers en zussen, in de tuin bij ons huis in Nimba, het zuidoosten van het land. Daar waren we net naartoe verhuisd omdat mijn vader er ging studeren. Het was even wennen, maar ik vond het al snel leuk.

Ik kreeg nieuwe vriendjes op school en op zondag gingen we met ons hele gezin naar de kerk. Geweldig vind ik dat. Die verhalen uit de Bijbel – ik kan er niet genoeg van krijgen.

En nu… ik weet niet eens waar we beland zijn. Ik denk dat het een woonkamer is. Maar er zijn zoveel mensen in de kleine ruimte, dat ik het bijna niet kan zien. Papa zei iets over Guinee; daar zullen we wel zijn. In ons eigen land wordt hard gevochten. Daar is nu geen plaats voor ons.

Geweer van een kind tijdens de Liberiaanse burgeroorlog

Als ik terugdenk aan het moment waarop we ons huis verlieten, kan ik die lastige tranen niet bedwingen. Het ging allemaal zo snel! De paniek in de ogen van mijn ouders zal ik nooit vergeten. “De rebellen komen eraan!” riepen ze, en pakten snel wat spulletjes bij elkaar.

Daar gingen we. Het was zo’n lange reis. Maar gelukkig zijn we nog samen. Ik hoorde dat er ook kinderen zijn die zonder hun ouders moesten vluchten.

Ik pak mama’s hand en geef mijn huilende broertje een kus op zijn hoofd. Misschien lukt het om wat te slapen. Wie weet wat ons nog te wachten staat.

Verder lezen? Lees hier deel 2 van het dagboek van Marcy