Dagboek van een vluchteling

Wat als je van het ene op het andere moment álles achter moet laten? Wat als er geen plaats meer voor je is in je eigen land? Marcy Sallor, later ZOA-medewerker, is zeven jaar oud als in Liberia burgeroorlog uitbreekt. Het is het begin van zijn leven als vluchteling. Lees hier Marcy's dagboek - deel 5.

9 januari 2023

Dagboek van een vluchteling - deel 5

Jarig in een vluchtelingenkamp

Stel je voor dat je opgroeit in onzekerheid, zonder een eigen plek. Hoe ziet het leven van een vluchteling eruit? Een greep uit het dagboek van Marcy Sallor uit Liberia. Hij is zeven jaar als de burgeroorlog in zijn land uitbreekt. Lees hier deel 5.

Deel 5: 20 jaar

Vandaag ben ik jarig. Twintig jaar oud geworden. Zoals ieder jaar denk ik weemoedig terug aan mijn verjaardagen als kind, voor de oorlog begon. De eerste zeven jaar van mijn leven vierden we feest als ik jarig was. Mijn moeder kookte mijn lievelingskostje. Er kwam familie op bezoek. Ik kreeg cadeautjes.

En nu… opnieuw ben ik jarig in een vluchtelingenkamp. Ditmaal in Ghana. Ik ben wel blij hoor, dat ik twintig ben geworden. Ieder levensjaar is een geschenk van God. Maar wat had ik mijn verjaardag graag in Liberia gevierd. Aanvankelijk waren we zó blij, toen de oorlog voorbij leek te zijn. We verlieten Ivoorkust en vestigden ons in de zuidelijke provincie Maryland. Herenigd met papa probeerden we ons leven weer op te pakken.

Nog geen jaar later laaide het geweld alweer op. De rebellen, met steun van de Guinese regering, grepen de macht in het noorden van het land. In het zuiden was het nog rustig, dus we besloten te blijven. Een paar jaar leefden we in relatieve rust.

Maar helaas… begin dit jaar nam een andere rebellengroep de macht over in het zuiden. De groep die het noorden bezet had, begon hevige gevechten in onze hoofdstad Monrovia. Sindsdien zijn alweer zoveel mensen vermoord. Haat en geweld regeren ons land opnieuw.

En dus zat er niets anders op voor ons gezin dan weer te vluchten. Met duizenden tegelijk kwamen we in een vluchtelingenkamp in Ghana terecht. Er zijn hier geen wc’s; iedereen doet zijn behoefte in de bosjes. Er is ook geen schoon drinkwater; we gebruiken chloor om water uit een meertje te zuiveren.

Een verjaardagsfeest zit er dus al helemaal niet in voor mij. Ach, ik ben er na al die jaren wel aan gewend geraakt. Hoe anders is dat voor de kinderen hier in het kamp. Hoe zou ik hen toch kunnen helpen?

Verder lezen? Lees hier deel 6 van Marcy's dagboek