Wat als je van het ene op het andere moment álles achter moet laten? Wat als er geen plaats meer voor je is in je eigen land? Marcy Sallor, later ZOA-medewerker, is zeven jaar oud als in Liberia burgeroorlog uitbreekt. Het is het begin van zijn leven als vluchteling. Lees hier Marcy's dagboek - deel 6.
Dagboek van een vluchteling - deel 6
Stel je voor dat je opgroeit in onzekerheid, zonder een eigen plek. Hoe ziet het leven van een vluchteling eruit? Een greep uit het dagboek van Marcy Sallor uit Liberia. Hij is zeven jaar als de burgeroorlog in zijn land uitbreekt. Lees hier deel 6.
Nog een paar dagen, dan is het zover. De Verenigde Naties gaan ons helpen te repatriëren naar Liberia, samen met een heel aantal andere families. Het is al een hele tijd rustig in het land. Er is zelfs een nieuwe president, de eerste vrouw met die functie in heel Afrika!
Hoe graag ik ook naar huis wil, het afscheid van Ghana valt me zwaar. In de afgelopen vijf jaar heb ik heel wat opgebouwd hier in het vluchtelingenkamp. Vooral met de kinderen.
Het waren er zoveel, toen we hier kwamen. Overal in het kamp waren kinderen. Sommigen van hen hadden hun ouders verloren. Ze konden niet naar school in Ghana en hingen de hele dag wat rond. Er was maar één vraag die hen bezighield: waarom zijn we hier?
Zelf heb ik me dat ook zo vaak afgevraagd, als kind op de vlucht. Waarom hadden mijn ouders me in zo’n moeilijke situatie gebracht? Vanuit mijn eigen ervaring kon ik de kinderen uitleggen dat het niet de schuld van hun ouders was. Dat ze door de oorlog gedwongen werden. Dat ze alleen maar wilden voorkomen dat hun kinderen vermoord of verminkt zouden worden.
Ik kreeg sterke behoefte om de kinderen in het kamp te helpen, hun hoop terug te vinden. Het begon allemaal met wat sportactiviteiten, spelletjes en wiskundelessen voor een handjevol kleintjes. Al gauw werden het er meer. Veel meer.
Mensen om me heen zagen mijn passie voor de kinderen, en begonnen mee te helpen. Op een gegeven moment draaiden we een uitgebreid weekendprogramma voor zo’n 150 kinderen. Ik mocht ze leren positief te blijven, gewoon door leuke dingen met ze te doen. Oefeningen, spelletjes, sport, reken- en taallessen – met wat lekkers erbij, als we dat konden krijgen.
Nu sta ik op het punt terug te keren naar huis. Al heel wat kinderen zijn me voorgegaan. Ik ben benieuwd hoe mijn toekomst eruit zal zien in Liberia. Ik heb zo’n vermoeden dat mijn werk met kinderen nog niet voorbij is. Misschien dat ik ooit zelf nog wel vader word!