Dagboek van een vluchteling

Wat als je van het ene op het andere moment álles achter moet laten? Wat als er geen plaats meer voor je is in je eigen land? Marcy Sallor, later ZOA-medewerker, is zeven jaar oud als in Liberia burgeroorlog uitbreekt. Het is het begin van zijn leven als vluchteling. Lees hier het laatste deel van Marcy's dagboek - deel 7.

9 januari 2023

Dagboek van een vluchteling - deel 7

Toekomst voor de kinderen in Liberia

Stel je voor dat je opgroeit in onzekerheid, zonder een eigen plek. Hoe ziet het leven van een vluchteling eruit? Een greep uit het dagboek van Marcy Sallor uit Liberia. Hij was vijftien jaar op de vlucht, maar hield hoop - voor de kinderen in zijn land. Lees hier het laatste deel van zijn dagboek.

Deel 7: 39 jaar

“Hoe is het jou toch gelukt zo positief te blijven, na vijftien jaar op de vlucht?” Toen iemand me dat laatst vroeg, moest ik denken aan Daniël en Jozef uit de Bijbel. Zij zijn altijd een voorbeeld voor me geweest. Ze zaten in ballingschap, maar bleven positief. En zo hielden ze hoop voor de toekomst.

Mijn ballingschap duurde vijftien jaar. Al die tijd was er geen plaats voor mij in mijn eigen land. Haat en geweld deden ons tot drie keer toe op de vlucht slaan. Maar wat ben ik dankbaar, dat ik de eerste zeven jaar van mijn leven in vrede kon opgroeien. Dat mijn ouders mij liefde gaven, Jezus’ voorbeeld voorleefden en me leerden positief te zijn, onder alle omstandigheden.

De hoop die in mijn zat, heeft me vijftien jaar lang op de been gehouden. Met mijn ervaringen mag ik nu andere kinderen tot zegen zijn. Mijn eigen twee zonen en twee dochters in de eerste plaats. Ze draaien mee in het activiteitenprogramma ‘Liberian Hope’ dat we ieder weekend aanbieden aan minder bedeelde kinderen in onze stad.

Door de week mogen we een school runnen, waar zo’n tweehonderd kinderen naartoe gaan. Allemaal hebben ze met trauma’s of armoede te maken. Mijn hoop voor hen is dat ze zullen opgroeien als positieve kinderen. Kinderen die willen bouwen aan de toekomst van ons land. Die hun plek in Liberia kunnen innemen.

Het werk van ZOA heeft zeker bijgedragen aan de vrede binnen gemeenschappen in ons land. Door sociotherapie zijn de haat en het wantrouwen tussen veel mensen verdwenen. Ik ben dankbaar dat ik gedurende een periode aan dit werk mocht bijdragen als medewerker van ZOA.

Mijn moeder heeft vaak gedacht dat ze het niet zou redden. Vluchten met een pasgeboren kind was angstaanjagend. Maar ze zette door. En mijn kleine broertje? Die runt nu een ziekenhuis. Ik ken geen mooier voorbeeld van een man die een moeilijke start tot iets moois heeft weten om te buigen.

Mijn ouders hebben hun vandaag gegeven voor onze toekomst. Die toekomst wil ik graag doorgeven aan de kinderen in Liberia. Mijn land heeft nog een lange weg te gaan. Maar ik houd hoop. Wat er ook gebeurt.

Lees hier wat ZOA in Liberia heeft gedaan