"Wegkijken is geen optie", schrijft Edwin Visser, programmadirecteur van ZOA, in deze nieuwe column over de ramp in Sudan. Tijdens zijn recente bezoek aan het land zag hij de sporen van oorlog en honger van dichtbij. Nu het geweld in Darfur opnieuw oplaait, doet hij een dringende oproep: blijf niet aan de zijlijn staan.
Een paar weken geleden stond ik in Khartoum, de hoofdstad van Sudan. Of wat daar nog van over is. De stad is aan flarden geschoten. Gebouwen zijn uitgebrand, muren doorzeefd met kogels, inslagen van drones zichtbaar in het beton. Duizenden autowrakken liggen verspreid als stille getuigen van de strijd tussen het regeringsleger en de RSF-rebellen. Het was een aangrijpende en onwerkelijk aanblik.
In sommige delen van Sudan is het inmiddels relatief veilig, omdat daar het regeringsleger de controle heeft heroverd. Maar in andere delen regeert de RSF met harde hand. Vorige week viel ook El Fasher, de laatste stad in Darfur die nog standhield. Tienduizenden mensen sloegen op de vlucht. Velen zitten nog vast. Zij leven met een constante dreiging van geweld, van etnische zuiveringen, of van de honger.
In delen van Darfur is nu al sprake van de ernstigste vorm van hongersnood. Mensen sterven. Niet alleen door kogels, maar ook door een gebrek aan voedsel en water. En toch blijft het stil. De grootste humanitaire ramp ter wereld op dit moment krijgt nauwelijks aandacht. Meer dan 12 miljoen mensen sloegen op de vlucht. Ter vergelijking: dat is zes keer de bevolking van Gaza. Waarom? Sudan is ver weg. We kennen het niet. Journalisten komen er nauwelijks in. Maar dat mag geen excuus zijn om weg te kijken.
ZOA is gedurende de oorlog blijven helpen in Sudan. Ondanks de risico’s. Ook nu staan we klaar in Tawila, waar duizenden vluchtelingen uit El Fasher zijn aangekomen. We bieden voedsel, schoon drinkwater en onderdak. Want wegkijken is geen optie.
Tijdens mijn bezoek sprak ik een vrouw die gevlucht was uit Darfur. Ik vroeg naar haar familie. Ze keek me aan en kon geen woord uitbrengen. Ze begroef haar gezicht in haar handen en huilde. Haar tranen voel ik nog steeds branden. Ze staan symbool voor een vergeten ramp, voor een menselijk drama dat onze aandacht verdient.
Er zijn stemmen die zeggen: “Laat ze in Afrika maar wat meer honger lijden, dan hebben wij het hier beter.” Maar in Darfur is er geen graad erger dan sterven van de honger. Dat mogen we niet laten gebeuren. Niet als mens, niet als samenleving.
Help mee. Kijk niet weg. Deel dit verhaal. Want de tranen van Darfur verdienen onze aandacht – en onze actie.
Samen bieden we hulp aan mensen die getroffen zijn door oorlogen of geweld. Voor € 30 help je bijvoorbeeld al een gezin met een voedselpakket voor een maand. Help je mee?