Het leven in Jemen was al zwaar

Vandaag ga ik naar de dorpen Fara’a en Mutain in de Al Nokhyla vallei, in het Al Musaymir district – Lahj. Het is afgelegen, droog en heet in de woestijnachtige bergen van Jemen. Geen druppel water, geen groene boom te zien. Toch wonen er al eeuwenlang mensen in deze arme, onherbergzame gebieden in het Midden-Oosten. Voor de oorlog in Jemen was het hier al zwaar, maar nu – na zes jaar oorlog – is het helemaal erg.

In het eerste dorpje waar we aankomen staat een oude, krakkemikkige pick-up klaar om te vertrekken. Eén van de vrouwen heeft medische zorg nodig. Het gaat minstens een uur duren voordat ze bij een kliniek komt waar hopelijk net die dag een dokter zal zijn. Even bellen om te checken gaat niet, want er is geen netwerkbereik hier diep in de bergen. Maar zij heeft geluk dat er een auto is met brandstof.

Ik loop mee met Muna, één van de vrouwen in ons team, naar een van de huisjes. Daar zitten we met een oude vrouw in de schaduw en vragen haar naar de omstandigheden. Op dit moment zijn er twee tijdelijke latrines van golfplaten, die alle dorpsbewoners met elkaar moeten delen. ZOA zal in dit dorpje meer latrines gaan bouwen.

Na dit bezoek rijden we verder. Nog dieper de bergen in. De zon kan hier echt een vijand zijn. Heet, stekend en warm. Elk spatje regen verdampt. In het volgende dorpje horen we hetzelfde. De dichtstbijzijnde markt waar je verse groenten en fruit kan kopen en medische zorg kunt vinden, is zo’n twee uur rijden ervandaan. Als je tenminste geld voor brandstof hebt om er te komen.

Uit wanhoop heeft een vrouw zich van het leven beroofd, het raakt me diep

Een van de dorpsbewoners vertelt dat er pas een vrouw haar kindje tijdens de bevalling heeft verloren. Er was simpelweg geen geld en geen auto om haar naar de dokter te brengen. Ook hoor ik over een vrouw die uit pure wanhoop zichzelf van het leven heeft beroofd. Hoewel ik goed besef dat ik nooit zal begrijpen wat haar tot het uiterste heeft gedreven, raakt het me diep.

Ik luister naar de visie van de vertegenwoordiger van de lokale autoriteiten. Hij vertelt hoe organisaties als ZOA het beste kunnen werken in deze afgelegen gebieden. Als we terugrijden, denk ik met het team na over hoe we ervoor kunnen zorgen dat we veilig een vertrouwensband kunnen opbouwen met deze gemeenschappen.

Gastvrij en sterk

Als ik terug ben, lees ik bij een kopje koffie mijn e-mails en werk even de meest urgente dingen bij. Naast me ligt een stapel met kaartjes Arabische woorden en een boek over de complexe politieke geschiedenis van Jemen. Maar wat me vooral motiveert en inspireert zijn de mensen. De warme, vriendelijke, koppige, gastvrije en sterke Jemenieten. Die blijven volhouden, ook na zes jaar oorlog. En door een klein stukje van hun verhaal te delen, hoop ik dat ZOA kan blijven werken in dit ingewikkelde, door oorlog verscheurde prachtige land.

Lees het complete verhaal van Gerrianne in dit ZOA-magazine

Op deze pagina vind je nog meer ZOA-magazines

Op deze pagina lees je wat er aan de hand is in Jemen